Anne Kafamda Bit Var (Tarık Akan)
‘”Sana hiçbir şey olmayacak, göreceksin bak. Elini kolunu sallayarak dışarı çıkacaksın.” Uçak havaalanına yaklaşırken Müjdat (Gezen) beni yatıştırmaya çalışıyordu. Onu duymuyor gibiydim. Tutuklanacak olursam onun neler yapması gerektiğini düşünmeye çalıştım; tanıdık birkaç kişinin adını saydım.”Onları hemen ara, avukatımı devreye sok,” dedim; bir de bütün gazeteleri aramasını tembihledim. Durduk. Herkes hareketlendi, ben bir türlü yerimden kalkmak istemiyordum. Gönülsüzce, ağır ağır hareket ediyordum. Müjdat’a döndüm: “Beni götürürlerse bavulumu sen al,” dedim. “Bavulla şubeye gitmek istemiyorum. Yan ceplerinden birinde telefon defterim var, onu yok et.”‘
…/…
Yemekten sonra annemin odasına gittim. Başımı dizlerine yasladım. Kafamda bir yeri işaret edip,
“Burada bit var,” diye tutturdum. “Çok kaşınıyor. Tam şurası. Bak bit yürüyor, öldür onu.”
Annem çocukluğumdaki gibi iki elinin işaret parmaklarıyla aranmaya başladı.
Yukarıda arka kapaktan ve kitaptan kısacık bölümler aktardım. Küçük bir çocuk kocaman insanlar. İçimizde hep çocukluktan bir umut ve mutluluk sıcaklık kalmalı.