Elveda Güzel Vatanım (Ahmet Ümit)
“Ölüm, şehirlerimizi kaybetmekle başlar…”
Günaydın Ester, (1. Gün, Sabah)
Sonunda güneş doğdu. Pencereden içeri sızmaya çalışan o kasvetli grilik yerini dupduru bir maviliğe bıraktı. Balkon kapısını açıp dışarı çıktım. Nemli bir rüzgar çarptı yüzüme. Başımdaki ağırlığı giderir umuduyla derin derin içime çektim nemli sabah havasını; hoşuma gitti, hatta bir parça canlandırdı beni. Şehir uyanmıştı; caddeden yükselen bağırış çağırış, sakaların, yoğurtçuların çıngırakları, araba gürültüleri… Pera’da o bildik telaş… Aşağıda Kasımpaşa’nın eteklerinde bir süt birikintisi gibi bembeyaz uzanıyordu Haliç. Üzerinde kül rengi lekele halinde birkaç tekne… Selanik’in uysal denizini hatırladım; körfezden açıklara doğru uzanan o sonsuz maviliği…
İşte böyle başlıyor roman Ahmet Ümit’in alışık olduğumuz romanlarından farklı….
Güzel bir Ahmet Ümit romanı fakat alışılagelmiş romanlarından farklı. İlk başta eyvah bütün kitap mektuplardan mı oluşuyor önyargısıyla kaygılandım ama boşa olduğunu sayfaları çevirdikçe anladım. Ben çok keyif aldım, tavsiye ederim…