Ben Annemi Seviyorum (William Saroyan)
Hoşça Kal, Macaroni Lane
Annem banyodan sarınmış sarmalanmış, kocaman bir kız çocuğu gibi çıktı, telaşla:
“Saat kaç oldu?” diye sordu.
“Sekiz” dedim.
“On falan mı var?”
“Hayır, tam sekiz.”
“Hangi saatmiş o bakayım?”
“Hepsi. Saat sekiz oldu, geç kaldın sen de. Hoş, senin bir yerde tam zamanında olmuşluğun pek yoktur ya…”
“Hadi canım! Seni doğurduğumda bile o dediğin başıma gelmedi.”
“Geciken ben değilim ki. Hala sallanıyorsun işte.”
“Biliyorum, biliyorum canikom,” dedi annem.
“Ben ne diyorsam ona bak sen. Hiçbir yere hiçbir zaman gecikmişliğim olmadı.”
“Eh, Madem öyle, ben de kaygılanmam artık.”
Doğduğumdan bu yana, aklım ereli beri annemle biz iki arkadaş gibiyizdir. Candan iki arkadaş gibi. Ama hemen hemen her gün de bir büyük kavga çıkarmadan edemeyiz. Oldum bittim böyledir bu. Birlikte otururuz, birlikte gezer tozarız; bazan da kendi yalnız çıkar gider, ben kalırım; ya bir başıma ya da Viola teyze ile. Viola teyzenin onbir tane yetişkin oğlu – kızları vardır, hafta sonlarında bize gelir; ortalığı silip süpürür, yemeğimizi yapar, sonra geçer televizyonun başına, saatlerce seyreder.
“08.05.1974; WILLIAM SAROYAN BEN ANNEMİ SEVİYORUM ANNENİZE EN GÜZEL HEDİYE” bu ilanı görünce anneme anneler günü hediyesi aldım. Ne iyi ettim. Annem okudu, ben okudum ve çocuklarım okudu. Şimdi bekliyorum torunum büyüyünce okusun diye. 🙂