Kızıl (Stefan Zweig)
Öğleden önce hastayı görmek için doktor geldi. Berger kendini tıp öğrencesi olarak tanıtıp, bilgisizliğinden utanarak da olsa, hala bir tehlike olup olmadığını sordu.
“Zannetmiyorum,” dedi doktor. “Krizi atlatmışa benziyor. Ne tuhaf, çocuklar bu tür hastalıklara büyüklerden çok daha fazla direnç gösterebiliyorlar. Sanki içlerinde, henüz yaşamadıkları hayatın gücü ölüme karşı direniyor ve onu alt edebiliyormuş gibi. Hemen hemen tüm çocuklara özgü hastalıklar için aynı şey geçerli. Çocuklar bunları yeniyor, ama büyükler yok oluyorlar.”
Hastayı muayene etti. Berger duygulanmış vaziyette yanlarında bekliyordu. Bu insanın söylediği her söze nasıl bağlandığını, her hareketini nasıl gözlemlediğini düşündüğünde, en derinlerinde, bir zamanlar körü körüne seçmiş olduğu ve uzun süre hor gördüğü bu mesleğin olağanüstü gücünü hissedebiliyordu. Öylece bir yatağın yanında durabilmek ve oraya, bir hediye, bir umut gibi bir müjde ve belki de sağlık bırakabilmek, tüm bu güzellik, aniden doğan bir güneş gibi doğmuştu içerisine. O anda tüm yaşamının yönü ne olacak belli olmuştu. Etkin olmalıydı ve faydalı, o zaman kimseye yabancı kalmayacaktı, yalnız da.
Kitaptan kısa bir alıntı yaptım. Yazarın tüm kitapları gibi yine kısa, akıcı, etkileyici ve çok güzel. Arka kapağında yazanlar da şöyle;
Bertold Berger, hayatı boyunca hayalini kurduğu üniversite eğitimine başlamak üzere Viyana’ya gelir. Tıp öğrenimine başladığında tek arkadaşı, hukuk diplomasını almak için uğraşan oda komşusu Schramek’tir. Fiziksel ve ruhsal olarak kırılganlığı, naifliği ve acınası derecede güçsüz oluşu, arkadaş edinmesine, hayata karışmasına ve normal bir üniversiteli genç gibi yaşamasına engel olur; Günün birinde, bir yetişkin gibi kadınlarla yakın bir temasta olması gerektiğine, ihtiyacı olanın bu olduğuna karar verir…
Alman edebiyatının büyük yazarı Stefan Zweig Kızıl’da, genç bir erkeğin sıkışıp kaldığı yalnız dünyasında bir umut ışığına tutunmasını anlatıyor.